De horizon
Laatst kwam ik een oudere man tegen in mijn straat, toen ik net mijn deur uitliep.
Enthousiast vroeg hij me, zittende op zijn scootmobiel, waar de weg was naar de horizon.
“Je bedoelt naar het strand?” Checkte ik maar voor de zekerheid, omdat ik vlakbij het strand woon en niemand mij de vraag gesteld had waar de horizon was.
“Ja, de weg naar de horizon!” herhaalde hij stralend als een opgewonden kind. “Ik wil de horizon zien! En enthousiast bewoog hij op zijn scootmobiel, klaar om ernaartoe te racen.
Ik moest een beetje lachen van binnen. Want zo had ik er nog nooit naar gekeken. Voor mij het is het strand het strand, met de zee en het zand. En ja, bij de zee gaat de zon onder en zie je de horizon.
Maar de mensen vragen mij vooral regelmatig de weg naar het strand. Om te zonnen of zwemmen of een drankje te doen.
Maar voor deze meneer ging het om de horizon!
Net alsof hij het over een nieuwe wereld had. Zoals de plek voorbij de regenboog ofzo. Zo’n gevoel kreeg ik er bij. Of alsof hij de weg naar verlichting zocht.
“Ja, dan bent u op het goede pad meneer!” Zei ik enthousiast.
“De weg naar de horizon is slechts een paar meters hier omhoog! U bent er echt bijna!”
“Ah geweldig!” Bracht hij uit. En opgewonden ging hij het pad op, omhoog, op weg naar de horizon.
Ik zag het al voor me, dat hij daar boven aankwam bij die plek. En ik zag de stralende zon en het glinsteren van de zee in het zonlicht en zijn blije gezicht, want hij had zijn horizon gevonden.
En ik voelde me helemaal vrolijk.